Księżniczka Izolda - ' Bez wyjątku '

 ' Im mniej ludzie myślą, tym więcej mówią...' 

-Monteskiusz 

Spacerowałam po murach zamku, w którym codziennie przebywałam oraz sypiałam. W tajemnicy przed mym ojcem udałam się do kuchni, gdzie trzy starsze kobiety rozmawiały w małym kąciku i nawet nie zdały sobie sprawy z mojej obecności, ponieważ reszta naszych kucharzy latała po całym pomieszczeniu, by uszykować królewską kolację. Podeszłam odrobinę bliżej zaciekawiona ich tematem rozmowy. Może to nie zbyt przyzwoite zachowanie dla księżniczki Wolsedore, ale jednak ciekawość zwyciężyła. Nadstawiłam ucho, stojąc jednocześnie w odpowiednim miejscu.

- Oh, Margaret! – mówiła jedna z głębokim żalem w głosie – dobrze wiesz, że król by nas za to powiesił. Ogniska starszych kobiecinek takich jak my w lesie, same mówią za siebie. Na pstryczek i po nas! Ja mam rodzinę i nie mam zamiaru ryzykować tylko po to, by się zabawić – stwierdziła dość wyniośle.

- Przesadzasz, moja droga. Jeśli zrobimy to w odpowiednim miejscu i w odpowiednim czasie, to król nadal nie będzie znał naszych imion – zaśmiała się – to samolubny król, który w nosie ma innych, o ile nie jesteś wiedźmą – z niechęcią stwierdziłam, ze ta kobieta miała racje.

- W tej kwestii by się nie mylił, Sarah. Gdyby tylko wiedział jak magia potrafi ułatwić nasze pospolite życie – zaśmiała się trzecia z nich.

- Natalie, ciszej! – zaniepokoiła się zapewne Sarah, rozglądając się następnie po całym pomieszczeniu, by upewnić się, że nikt tego nie słyszał.

- Księżniczka? – czwarty głos, który należał do jednego z łowcy, wystraszył mnie. Szczerze mówiąc, widziałam go pierwszy raz w życiu, ale nie dziwił mnie fakt, iż wiedział jak wyglądał. Ojciec nie raz posyłał za mną łowców, którzy mieli pilnować mojego życia. To było bardzo przytłaczające i utrudniające życie – coś się dzieje? – zapytał, zauważając kobiety.

- Nie, nie. Tak tylko spacerowałam…

- Dobrze, o drugiej w nocy wyprawimy rytuał – prawdopodobnie udobruchali Margaret, lecz nie w porę. Mężczyzna, który mnie przyłapał na podsłuchiwaniu, usłyszał to.

- Magowie – stwierdził, wychodząc im na przód. Złapałam go za łokieć i przyciągnęłam w swoją stronę.

- Mylisz się! – odwróciłam wzrok w inną stronę, by nie rozpoznał drobnego przekrętu – stałam tu wystarczająco długo, by wiedzieć o czym rozmawiają. Chodzi im o modlitwę w sprawie wnuczka jednej z nich – westchnęłam, kiwając przy tym głową z przykrością wymalowaną na twarzy – medyk dał mu parę dni, więc powinieneś to zrozumieć.

- Naprawdę? To dlaczego po prostu nie mówią o modlitwie tylko rytuale?

- To starsze pokolenie, trudno zmienić ich przyzwyczajenia – posłałam mu delikatny uśmiech i próbowałam odciągnąć od tego małego grona.

- Ja wszystko rozumiem, ale nie może księżniczka bronić tych kreatur! – wspominałam, że kłamstwo nie było moją dobrą stroną? – jako córka króla, powinna wasza książęca mość od razu to zgłosić, a nie próbować kryć wiedźmy – przy tym ostatnim słowie, wzdrygnął się – magowie to straszne stworzenia, nie możemy pozwolić im się rozprzestrzeniać. To jedne z wredniejszych istot, najbardziej chytre. Trzeba każdą zlikwidować. Bez wyjątku.

W tym momencie spuściłam tylko głowę w duł. „Trzeba każdą zlikwidować. Bez wyjątku”. Te słowa huczały mi w głowie, a łzy ledwo powstrzymywałam. Czy każdy w tym mieście życzył magom śmierci? To pytanie rozbijało mnie od środka. Bo jeśli tak, mi również jej życzyli.

Chociaż nie. Ja nie byłam już magiem. Ja się tego wyparłam, mnie to już nie dotyczy.

Nagle spostrzegłam łowcę, który z towarzyszami brutalnie wyprowadził starsze kobieciny z kuchni. Były zdziwione i roztrzęsione, bały się o życie. Nie wiedziały skąd oni o tym się dowiedzieli. Wtedy spojrzały w moją stronę, a ja nie mogłam się ruszyć. Jedna z nich, chyba Natalie, wyszarpnęła się i podbiegła w moją stronę, chwytając mnie za ramiona i mocno mną szarpiąc zaczęła wrzeszczeć.

- To twoja wina! Podsłuchiwałaś naszą rozmowę! Nie masz serca, nie masz go! Jesteś taka jak król! Czujecie się lepsi… - nagle zesztywniała i osunęła się na ziemie, patrząc się swoimi brązowymi oczyma na mnie. Nie byłam wstanie odezwać się ani odsunąć. Z jej klatki piersiowej wystawał miecz cały we krwi. Na ten widok padłam na kolana, nie rozumiejąc tego, co się dzieje.

- Jesteś odpowiedzialna za moją śmierć… skończysz w piekle… razem z tym potworem… - przerwała swoją wypowiedź, gdyż zaczęła pluć krwią wprost na moją rubinową suknie. Nie wiedziałam nawet, kiedy zaczęłam płakać. Strażnik gwałtownie ją ode mnie odepchnął i wziął na ręce, zabierając mnie najdalej jak było to możliwe. Te jej oczy pełne złości i gniewu, prześladowały mnie. Nie wiedziałam nawet, który ze strażników mnie stamtąd zabrał. Ja jej chciałam pomóc, chciałam dobrze.

- Teraz księżniczka rozumie? – zapytał w pewnym momencie, spoglądając na mnie troskliwie – one są niebezpieczne. Dobre serce to nie wada. Ale jeśli księżniczka chce panować nad Imperium, musi księżniczka spojrzeć na świat realnie.

- Nie musisz ciągle mnie tytułować. Wiem kim jestem, nie skaże cię na chłostę – odpowiedziałam surowo – poza tym, oni mnie nienawidzą.

- Każdy ma swoich przyjaciół i wrogów. Trzeba umieć z tym żyć.

- Jak cię zwą? – spytałam po pewnym czasie z delikatnym wahaniem.

- Tristan, moja pani.

- Jestem Izolda – zaśmiał się – przekaż memu ojcu, iż nie będę jeść dziś kolacji