Szczur - ''Jak psy"

I otarł grubej koszuli rękawem
Łzę, co po twarzy toczyła się, drżąca
I taka mętna, i ciężka, i wielka,
Jakby to wody nie była kropelka,
Lecz kamień, który, wyrzucony z duszy,
Padnie w głębiny i ziemię poruszy.
~Maria Konopnicka

Nie trzeba było mu informacji, że jest już blisko. Do nozdrzy na sporą odległość docierał wstrętny, duszący smród dymu. W tej okolicy była tylko jedna wieś i tylko ona mogła płonąć. Wyjechał z lasu zatrzymując gniadosza. Koń podrzucił nerwowo łbem, czując w chrapach trwożny swąd. Obszary Peleney miały to do siebie, że były płaskie, ogromne i zwykle soczyście zielone. Tym razem było inaczej. Ciemne, rozgwieżdżone niebo przysłoniły ohydne słupy szarych miazmatów, unoszących się znad dogasającej wsi. Wiatru prawie nie było, przez co twór groźnego ognia gęstą zasłoną przykrywał firmament.

Gniady ogier na znak jeźdźca ruszył powolnym stępem przed siebie. Przywykł do ekstremalnych warunków, nauczył się kontrolować instynkty i chęć ratowania się ucieczką. Szczur nie zatrzymywał wierzchowca. Wśród gęstego dymu sprawiającego, że oczy łzawiły, a żołądkiem szarpały konwulsje słyszał przeraźliwe krzyki, stłumione głosy i od czasu do czasu żałosne wycie osamotnionego psa. Im bliżej grajdołu był, tym bardziej zdawał sobie sprawę, że nie znajdzie tu niczego, co nie budziłoby w nim nikłego uczucia beznadziei. Zarżnięta trzoda chlewna leżąca poza oborami. Powyciągane w tragicznych pozach pozarzynane koty i psy. I żałosne, drobne postacie martwych dzieci. Łowca wykrzywił lekko wargi w geście odrazy. Odrazy i gniewu na tych, którzy byli w stanie to zrobić. I wciąż tu byli.

Wieś była duża. Część domów dogasała, albo wciąż płonęła. Ulice usłane były ciałami ludzi w różnych przedziałach wiekowych. Od młodych, sprawnych podlotków, przez dorosłe osoby, aż po starców, kaleki, dzieci i noworodki. Muchy gromadziły się wokół pustych, ślepych oczu poległych. Krew barwiła grunt i chodniki. Dostrzegł koło jednej chaty ciało staruchy, która w sztywnych, wciąż zaciśniętych rękach trzymała martwe niemowlę. Starała się je ocalić- na marne. Potargana, ciemna od posoki chusta przylgnęła do starej twarzy przysłaniając jej trupi, pusty wyraz.

Tętent podkutych kopyt ogiera niósł się głuchym echem wśród zgliszczy. Zatrzymał konia widząc w oddali koszmarną scenę napełniającą jego oschłą osobę, wbrew pozorom niewypraną całkowicie z człowieczeństwa, wstrętem i repulsją.

Przy dróżce prowadzącej do pastwisk bydła stało szczęściu wielkich, obmierzłych zbirów. Ich schrypnięte, brutalne rechoty wydobywały się z cuchnących, pozbawionych częściowo zębów gęb. Rzucali prostackie, obleśne dowcipy. Takie można było usłyszeć tylko w starych, śmierdzących stęchlizną i szczynem zamtuzach, bądź ogarniętych syfem burdelach. Stali w ciasnym kręgu plując, szarpiąc za włosy i kopiąc niedużą postać. Gwałt nie byłby dla tego Łowcy niczym nienormalnym, gdyby nie fakt, że ich ofiarą była mała, umorusana, dziewięcioletnia dziewczynka błagająca piskliwym, schrypniętym od płaczu głosikiem o pomoc. Ale nikt jej nie słyszał. Nikt poza Szczurem. Poza tym, który przywykł do ludzkiego bestialstwa. Przywykł do widoku wojen, śmierci, gwałtu, tortur. Ale były pewne granice. Oni je właśnie przekroczyli. Byli jak psy walczące o prawo do pokrycia suki. Przepychali się, klęli, by móc posmakować jej niewinnego ciała, choć to i tak już dawno temu nastąpiło. Czymże różnili się od bezrozumnych bestii, jakie zabijał na co dzień? Niczym, a więc mógł ich uśmiercić.

Szczur zeskoczył głośno z konia, miecz w jego pochwie zabrzmiał ostro i nieprzyjemnie, a stalowe klamry na jego pasach zadzwoniły o siebie przenikliwie. Odwrócił zakapturzoną głowę do napastników i zrobił dwa kroki do przodu. Poczuł jak ich przenikliwe, psie oczy wbijają się w niego jak igły. Któryś z nich zaśmiał się wrednie, splunął i dobył starego, pośniedziałego miecza.

- Bohater pieprzony się znalazł. Chodź tu… - warknął.

Szczur stał spokojnie. Kątem oka spojrzał na dziewczynkę, którą cisnęli pod ścianę starej chałupy. Skuliła się pod nią przerażona, zalana gorzkimi, wielkimi łzami, brudna i pobita. Trzech z nich wciąż stało spokojnie, pozostali dobyli różnego rodzaju prymitywnej broni. Chojrak na czele z rykiem rzucił się na zakapturzonego przybysza. Ten w ułamku sekundy dobył klingi, przeciął nią powietrze, sparował atak, pochylił się wprawnie i ciął od dołu, odbijając do góry szablę zaskoczonego wroga. Jego ostrze jak pikujący ptak w linii równoległej do ziemi powędrowało do brzucha mężczyzny i przebiło go, rozcinając wzdłuż. Na bruk poleciała krew, woda i flaki. Pierwszy przeciwnik skonał. Pozostało pięciu. Szczur w półobrocie sięgnął po dwa sztylety, cisnął nimi perfekcyjnie trafiając w głowę rozwścieczonego zbira. Padł na ziemię. Kolejnych dwóch postanowiło się zmierzyć z tajemniczym, pokrytym bliznami człowiekiem. Na nic. Szczęk żelaza dzwonił w uszach, wściekłe ryki nieprzyjaciół zagłuszały ciche myśli przybysza znikąd. Krew. Przysłoniła szare barwy świata, lejąc się na ziemię, chlapiąc twarz zabójcy. Gorzka, wstrętna, o metalicznym smaku. Splunął patrząc na pozostałych dwóch rywali. Jeden z nich nie wytrzymał i z przerażeniem na twarzy rzucił się do ucieczki. W półkroku zwalił się na ziemię, gdy jego karczycho przebiło ostrzę puginału. Osamotniony, zszokowany drągal spojrzał na ułamek sekundy na dziecko. Przełknął ślinę i bezradnie zacisnął dłoń na rękojeści broni. W matowej, brudnej głowni klingi odbił się szkarłat posoki.

Myśliwy bez słowa natarł na antagonistę. Ten zdążył tylko zablokować atak, sparować go kilka razy, a potem siłą rozpędu przeciwnika obrócił się, pozbywając łapy dzierżącej cep. Poczuł silnego kopniaka w plecy, zwalił się na ziemię. Tajemniczy mężczyzna stanął nad nim, zacisnął palce na jego przetłuszczonych, zawszonych włosach i odgiął do tyłu jego głowę przykładając do szyi sztylet, uprzednio chowając do pochwy miecz.

- Każdy zasługuje na drugą szansę. Jaka szkoda, że martwi tej szansy nie mają - powiedział i poderżnął mu gardło.

Wyprostował się i wziął głęboki wdech. Otarł dłonią pot z czoła, odwracając głowę w kierunku dziecka, które skuliło się pod ścianą. Jej drobne ręce, nogi i buzia były obite, złote włosy posklejane krwią i brudem w sztywne pasma, opuchnięta brew szpeciła twarz. Bez słowa, z kamienną twarzą obserwował ją, a potem odwrócił się i podszedł do konia dosiadając go. Nie miał ochoty dłużej tu być. Drabów zapewne snuło się więcej, krzyki gwałconych kobiet nie cichły. Może szczeniakowi uda się uciec, a może nie. To już nie jego interes. Bestie zostały zgładzone, w sprawy ludzi się nie miesza. Obrócił wierzchowca i wolnym stępem skierował go na pastwiska, by opuścić zgliszcza.

Powolny, monotonny krok konia sprawił, że Szczur nie oddalił się jakoś specjalnie od miejsca zdarzenia. Zatrzymał gniadosza, słysząc cichy szmer za sobą. Obrócił się nieco w kulbace. Jego serce zabiło mocniej na widok skrzywdzonej tak brutalnie ofiary, która zrobiwszy kilka kroków w jego kierunku upadła i wyciągnęła bezradnie rękę. Dziewczynka podparła się na przedramionach i wbiła w niego spojrzenie wielkich, błękitnych oczu. Mówi się, że nie ma piękniejszej rzeczy niż gwiazdy, kwiaty i oczy dziecka. Co do ostatniego na pewno mają rację. Zwiesił głowę, bijąc się ze swymi myślami. Nie miał pojęcia co robić. Gdzieś między budynkami usłyszał złowrogie głosy bandy antagonistów. Impuls. Wystarczyła jedna, szybka myśl, by zmusić go do zeskoczenia z wierzchowca. Zwierzę uderzyło głośno kopytem przedniej nogi w bruk, wyraźnie niezadowolone z konieczności dłuższego przebywania w tym strasznym miejscu przepełnionym dymem, śmiercią i stalowym zapachem krwi. Szczur szybkim krokiem podszedł do błękitnookiej, wziął ją na ręce i wrócił do ogiera. Wskoczył na siodło, usadawiając się w nim wygodnie, ułożył ostrożnie poniżoną dziewczynę na swoich nogach, opierając jej głowę i plecy o swoje lewe ramię, a potem popędził konia i pognał w kierunku pastwisk. Gniady rumak wprawnie przeskoczył płot zagrody, który przed chwilą był złowrogim murem oddzielającym ludzi z wioski od drogi ucieczki. Teraz był barierą broniącą Łowcę i blondwłosą przed ogniem i dymem. Być może również przed złymi wspomnieniami.