Księżniczka Izolda - ' Trudne chwile '

' W życiu można uciec od wszystkiego, z wyjątkiem samego siebie...'

~Graham Masterton  

Obudziła się w swoim łóżku. Tylko ból, który towarzyszył jej ciału, przypominał o niedawnych zdarzeniach. Jej komnata była cała wysprzątana po ostatnim nieporozumieniu. Lekko się podniosła i oparła na łokciach, krzywiąc się delikatnie. Starała się wstać, chodź nie powinna. Miała leżeć i wypoczywać, ale ona tak nie potrafiła. Zajrzała przez okno i znów podziwiała beztroskie życie mieszkańców. Żałowała, że ona tak nie mogła mieć. Zawsze pod kontrolą i nadmierną opieką. Rzadko miała czas dla siebie, bo każdy czegoś od niej chciał.

Nie mogła mieć własnego zdania, wszyscy decydowali za nią. Co miała jeść, co miała robić, gdzie miała się udać.

Kiedy usłyszała nagłe pukanie do drzwi, zmarszczyła czoło i zachrypniętym głosem rozkazała temu komuś wejść.

- Tristan? – spytała zdziwiona, po czym następnie znowu skierowała swą głowę w stronę Wolsedore.

- Księżniczko, ja tylko na chwilę – powiedział zatroskanym głosem. Czekał na jej odpowiedź, ale się nie doczekał. Ta bez słowa czekała na dalsze wyjaśnienia – chciałem spytać o stan zdrowia – rzekł nieśmiało. Wtedy znowu zaszczyciła go spojrzeniem. Nie wiedziała czy cieszyła się jego widokiem, czy też nie. Lubiła go, przyjemnie jej się z nim rozmawiało. Jednak jego poglądy i zasady ją odpychały, nie był człowiekiem, któremu byłaby w stanie zaufać. Nie chce utrzymywać kontaktu z kimś, kto w głębi serca życzy jej śmierci.

- Czuję się dobrze – odpowiedziała oficjalnym tonem, jednocześnie władczo się przy tym prostując. Mężczyzna był niezwykle zdziwiony jej zachowaniem, jakby widział zupełnie kogoś innego – coś jeszcze? – mruknęła, jakby od niechcenia. Nie chciała być dla niego tak nieprzyjemna, ale tak musiało być. On na nią polował, tego raczej nie byłaby w stanie zmienić.

- Ja… nie. Chciałem tylko jeszcze powiedzieć, że podczas wędrówki pokojowej będę panience towarzyszył – poinformował, na co ta zmrużyła oczy. Cóż, cieszyła się. Nie jest w stanie się tego wyprzeć.

- Rada jestem, ale jestem już zmęczona i proszę o opuszczenie mojej komnaty – nie spojrzała się nawet na niego. Czekała aż tylko usłyszy dźwięk zamykanych drzwi, by następnie położyć się na swe łoże i skulić pod kołdrą. Kim on dla niej był? Trudno jej było powiedzieć, ale jedno było pewne. Mimo jego spojrzenia na życie, czuła się przy nim bezpieczna. Nie wątpiła w jego poświęcenie i lojalność. Pragnęła nie myśleć o tym, że to wszystko tylko z powodu jej statusu. Marzyła, by był taki ze względu na nią samą. Jednak, w co ona wierzyła?

- Tęsknie za tobą, mamo – szepnęła sama do siebie, jakby kobieta miałaby to usłyszeć. Tamto spotkanie bardzo ją wzruszyło i zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo jej potrzebuje.
Nie zdała sobie nawet sprawy z tego, kiedy zasnęła.

 ***

Biegła po ciemnym lesie podczas ulewy, jakby przed czymś uciekała. Była w samej koszuli nocnej, czuła ból w stopach. Rzucała za siebie kulami ognia, które tworzyła w swoich dłoniach. Coś ją goniło, bała się. Była cała mokra, włosy nachodziły jej na twarz. Nie miała pojęcia, gdzie biegnie.

- Zostaw mnie! – krzyczała cała przestraszona – jestem niewinna!

Przewróciła się. Brudna podniosła się i ruszyła dalej. Czuła na sobie współczujące spojrzenia zwierząt, a ciche szepty roślin tylko ją przygnębiały. Oglądała się za siebie niecierpliwie, szukała bezpiecznej kryjówki. Wtedy wpadła w czyjeś ramiona.

- Oh, Tristan! – krzyknęła z ulgą, mocno wtulając się w jego pierś – oni chcą mnie zabić, pomóż mi…

Wtedy poczuła jak coś ostrego wbija jej się w plecy. Nagle zesztywniała i powoli uniosła swe spojrzenie stronę twarzy łowcy. Jego wzrok był pusty, bezuczuciowy. To nie był on, on nie miał tak surowych oczu.

- Zostałaś skazana na karę śmierci z powodu zabójstwa króla Vallthana II – powiedział surowo, patrząc się gdzieś w przestrzeń. Jej ciało samo się osuwało, umierała. On ją zabił, on wykonał na niej wyrok.

- Tristan, dlaczego… - wydusiła ostatnimi resztkami sił.

- Bo jesteś wiedźmą – warknął, a następnie zgromił ją swym wzrokiem. Ta nienawiść, te obrzydzenie i niechęć wydobywające się z jego strony, raniły ją najbardziej…